Estando hai anos eu de xira por Castela A Mancha, alá pola Alcarria, aluguei un coche de 62 cabalos; así que ir de biblioteca en biblioteca foi un cúmulo de baixadas a gran velocidade e costas co pé a fondo con escaso resultado.
Canto gocei desas sestas en campos de papoulas.
Por suposto o “Viaje a la Alcarria” de Cela viña canda min.
De sempre chámame repetir viaxes trazadas noutras épocas, para tentar achar entre os lenzos do tempo o que segue igual, o que xa non está.
Sacedón, Pastrana, Torija… en chegando a Brihuega, estacionei onda a praza, borracha de lavanda. Co sol aguilloando desde o alto encamiñeime cara á fonte Blanquina.
Sentada á sombra breve do valo, unha muller vestida de negro, cun pano na cabeza, mira como bebo dos doce pichos.
Ao terminar séntome ao seu carón, ela sorrí e agoira que nun ano terei parella, tal e como di a tradición. Eu replico que xa a teño.
-Pois logo bebe pola memoria- replicou- é o que eu fago. Miña nai morreu nesta fonte… e moitas mulleres máis.
Eu estaba na casa con meus irmáns. Ela e as outras aquí, coma acotío lavando. De súpeto foi como se mil raios caesen do ceo.
Eran os avións da guerra!
Despois deu en chover, acórdome como se fose a tal hora: as sabas luxadas de sangue, as faces amortuxadas polo medo, e a metralla e a auga da fonte mesturada coa do ceo e coas miñas bágoas.
Ves o que pon no folleto do Concello? Por iso me sento aquí, son a guía turística da memoria.
Esa fonte non debe nin pode secar nunca.
Contido publicado orixinalmente en Nós Diario