Mentres cociñamos a lume manso, contamos historias. Dende ésta premisa Sole Felloza percorre o país, escoitando as mulleres.

As voces desas mulleres suben ao escenario para contar de tempos sin tempo.

Así falan as señoras Lola, Juana, Emérita, Palmira, Otilia, Erundina e tantas outras ao carón da lareira, ao redor da cociña de ferro. Nese altar da memoria que empeza nas súas mans e medra nos seus ollos.

Mulleres que sacaron adiante aos fillos cando o home marchaba ao mare o a emigración.

Mulleres que hoxe usan youtube e contan a cámara as cousas para que os netos que medran lonxe saiban da súa terra.

Outras que soñan e o que soñan faise realidade.

Algunas que curan con fieitos o que non curou o médico.

Que abren a súa casa a ésta uruguaia que abre moito as orellas para aprenderlles ben da fermosa lingua na que constrúen o mundo.

Esta uruguaia á que sempre preguntan: e ti por qué falas galego

E ela sempre responde:-e porque non?