Amanece tarde este domingo, las emociones del sábado me han dejado agotada. He ido a contar cuentos a una cárcel, al módulo de mujeres, al grupo de mujeres que están cumpliendo condena con sus hijos.
Escuchar una puerta tras otra, que se abren después de eternas revisiones, el metal resonando, los pasos que se hacen pequeños para recorrer tanto patio rodeado de alambradas, ventanas con rejas, cientos, iguales, cerradas y el silencio…
Podría escribir horas sobre lo que sentí, pero solo me quedaré con algunos momentos que me han llevado desde ayer a dar vuelta mi balanza emocional.
Bebes y niños vestidos de fiesta, mujeres perfumadas y ansiosas, no por mi, no, yo solo fui el pretexto para que la dirección permitiera que bajaran los padres del módulo masculino a estar con sus hijos en la fiesta de Navidad, estaban nerviosas de ver a sus parejas. Si, padres y madres y niños en el mismo sitio.
Ellas excitadas como niñas, los reciben con apasionados besos y abrazos. Cuesta hacer que todos se sienten para empezar, es más importante ponerse al día con sus historias personales. Les dejo.
Yo también estoy nerviosa, trato de evaluar a los niños para poder desarrollar el proyecto que tendremos el año que viene.
Me da miedo que lo que traje para la merienda no alcance, he estado toda la mañana preparando bandejas con polvorones, turrones, mazapanes y chocolates, mas una rosca de Navidad, pero como buena anfitriona, quiero que sobre, nunca que falte.
Tal vez no está bien que lo diga, pero así lo siento, cuando hace mas de un mes quedé con las mujeres del proyecto «Chicas 10» la ONG que va a la cárcel a trabajar con las mujeres, pensé que la merienda sería algo fácil de conseguir entre todos mis conocidos, al estilo de Uruguay, un poco de colaboración de cada uno, ¿que podía costar un turrón, un dulce, un polvorón?
Me imaginé llenando cestas con cosas y llegar a contar los cuentos con un poco de alegría. ¿Si era posible allá, que todo faltaba, cómo no aquí, que parece sobrar de todo?
Sin embargo, solo OQO me ayudó con un hermoso paquete de libros para los niños y mi compañera Elena con unas preciosuras para bebés. Mi Manué al ver mi desilusión se ofreció a pagar los Suchard de chocolate, según él (vete a saber que resorte infantil toca) el mejor turrón del mundo. Así que con mi cuenta en números rojos ( los ayuntamientos de este país están mas preocupados por sus comidas de fin de año que por pagar a los actores) me fui de compras. Mientras llenaba la cesta, me preguntaba si valía la pena, estaba gastando de lo que no tenía para un grupo de personas que no conocía.
24 horas más tarde, me doy cuenta que me ha vuelto con creces lo que llevé. Hubiera querido fotografiar esos ojos, esas risas. Los murmullos de confidencia, las manos buscándose, negando a separarse. Los niños moviendo sus manitas, cantando, jugando con sus padres sentados pegaditos. La orden de los altavoces de que se terminaba el tiempo, los bolsillos cargando lo que quedaba en las bandejas, las promesas de un «bis» cercano, los «gracias Sole hacia más de diez años que no comía roscón», las otras mujeres que bajaban al salón comedor lamentando no tener niños para venir a disfrutar de un dulce y un cuento.
Luego el frio de fuera y de los celadores, que no entienden que hacemos allí. Mis compañeras partiendo a Coruña, espero que tan felices conmigo, como yo con ellas.
La carretera atravesando pueblos decorados de Navidad.
La noche enseña una luna que predice una buena helada.
Así es, todo el día de hoy ha estado teñido de blanco, las primeras nieves llegaron a los montes y en las zonas de sombras hoy se demoraban los hielos.
El aire helado me corta la nariz, pero da igual, tengo la suerte de respirarlo a pleno pulmón y sin horarios.
Tengo ejercicios que hacer para el curso de fotografía. El Pazo de Oca es un muestrario completo de posibilidades.


Primer plano,desenfocando fondo.


Paisaje con diferentes angulares.


Reflejos


Agua en movimiento


La naturaleza parece morir, pero siempre renace, nos deja esa esperanza.


Los castiñeiros centenarios saben de renaceres, de volver a empezar, de pasar inviernos fríos, simplemente aguardando.
Les enviaré esta foto a las Chicas10, que les sirva de impulso, que al igual que la naturaleza, tomen este tiempo como un período de hibernación, donde formarse, recoger energía, escuchar el latir de su sabia y salir fortalecidas, con hojas nuevas y más ramas en una próxima primavera.

72 thoughts on “Difícil de titular

  1. Que bonito, lo que acabas de hacer.
    Hay poca gente con un interés, tan «desinteresado» como el tuyo.
    De verdad que me alegro de que hayas podido repartir un poco de ilusión entre tanta gente.
    La próxima vez, cuenta con mi ayuda.
    Pero tendrás que avisarme, por que seguro que no me acordaré.
    Miles de enhorabuenas.
    Todo el mundo debería hacer algo parecido.
    Elena

  2. Que bonito, lo que acabas de hacer.
    Hay poca gente con un interés, tan «desinteresado» como el tuyo.
    De verdad que me alegro de que hayas podido repartir un poco de ilusión entre tanta gente.
    La próxima vez, cuenta con mi ayuda.
    Pero tendrás que avisarme, por que seguro que no me acordaré.
    Miles de enhorabuenas.
    Todo el mundo debería hacer algo parecido.
    Elena

  3. Que bonito, lo que acabas de hacer.
    Hay poca gente con un interés, tan «desinteresado» como el tuyo.
    De verdad que me alegro de que hayas podido repartir un poco de ilusión entre tanta gente.
    La próxima vez, cuenta con mi ayuda.
    Pero tendrás que avisarme, por que seguro que no me acordaré.
    Miles de enhorabuenas.
    Todo el mundo debería hacer algo parecido.
    Elena

  4. Eu, que visito a cadea con certa frecuencia, non deixo de sentir unha friaxe por todo o corpo cada vez que vou, aínda que sexa no verán… A sensación de saberse observado en cada momento ponme moi nerviosa; e eses segundos de espera dende que se pecha unha porta ate que se abre a seguinte son eternos…

  5. Eu, que visito a cadea con certa frecuencia, non deixo de sentir unha friaxe por todo o corpo cada vez que vou, aínda que sexa no verán… A sensación de saberse observado en cada momento ponme moi nerviosa; e eses segundos de espera dende que se pecha unha porta ate que se abre a seguinte son eternos…

  6. Eu, que visito a cadea con certa frecuencia, non deixo de sentir unha friaxe por todo o corpo cada vez que vou, aínda que sexa no verán… A sensación de saberse observado en cada momento ponme moi nerviosa; e eses segundos de espera dende que se pecha unha porta ate que se abre a seguinte son eternos…

  7. Elena, ojalá mucha gente hiciera muchas cosas,en muchos ámbitos,hay tantos lugares donde aportar un granito de arena.
    Ojalá tuviera la posibilidad de hacer mi trabajo sin tener que pensar en que es mi sustento,sino el camino para que muchos niños tengan un futuro mas amplio del que han visto sus padres.

    Gracias por ofrecer tu ayuda, lo tendré en cuenta.
    Leo tus catas,pero sigo sin comentar merced al amigo Blogger.
    Un beso

  8. Elena, ojalá mucha gente hiciera muchas cosas,en muchos ámbitos,hay tantos lugares donde aportar un granito de arena.
    Ojalá tuviera la posibilidad de hacer mi trabajo sin tener que pensar en que es mi sustento,sino el camino para que muchos niños tengan un futuro mas amplio del que han visto sus padres.

    Gracias por ofrecer tu ayuda, lo tendré en cuenta.
    Leo tus catas,pero sigo sin comentar merced al amigo Blogger.
    Un beso

  9. Elena, ojalá mucha gente hiciera muchas cosas,en muchos ámbitos,hay tantos lugares donde aportar un granito de arena.
    Ojalá tuviera la posibilidad de hacer mi trabajo sin tener que pensar en que es mi sustento,sino el camino para que muchos niños tengan un futuro mas amplio del que han visto sus padres.

    Gracias por ofrecer tu ayuda, lo tendré en cuenta.
    Leo tus catas,pero sigo sin comentar merced al amigo Blogger.
    Un beso

  10. Catherine, dan ganas de llorar al ver a esos niñitos tan dulces,tan entregados,tan dispuestos a jugar, con sus alitas encerradas.
    Gracias por tu correo, y tu oferta,espero que las manos lleguen de mas cerca.

    Ahhhh y espera…el cartero ha salido para alli con órdenes de llegar a tiempo para la cena de Navidad. A ver…
    Un beso

  11. Catherine, dan ganas de llorar al ver a esos niñitos tan dulces,tan entregados,tan dispuestos a jugar, con sus alitas encerradas.
    Gracias por tu correo, y tu oferta,espero que las manos lleguen de mas cerca.

    Ahhhh y espera…el cartero ha salido para alli con órdenes de llegar a tiempo para la cena de Navidad. A ver…
    Un beso

  12. Catherine, dan ganas de llorar al ver a esos niñitos tan dulces,tan entregados,tan dispuestos a jugar, con sus alitas encerradas.
    Gracias por tu correo, y tu oferta,espero que las manos lleguen de mas cerca.

    Ahhhh y espera…el cartero ha salido para alli con órdenes de llegar a tiempo para la cena de Navidad. A ver…
    Un beso

  13. Salomé, supongo que pese a que ir a la cárcel forma parte de tu trabajo, no hay manera de habituarse a esos ruidos. Ya que cada uno de ellos significa una cerradura en esa libertad inmensa que disfrutamos.Estremece.
    Un bico

  14. Salomé, supongo que pese a que ir a la cárcel forma parte de tu trabajo, no hay manera de habituarse a esos ruidos. Ya que cada uno de ellos significa una cerradura en esa libertad inmensa que disfrutamos.Estremece.
    Un bico

  15. Salomé, supongo que pese a que ir a la cárcel forma parte de tu trabajo, no hay manera de habituarse a esos ruidos. Ya que cada uno de ellos significa una cerradura en esa libertad inmensa que disfrutamos.Estremece.
    Un bico

  16. Tudo que a gente dá por amor, volta pra gente. Sei disso também. Volta em sono reparador, em alegria, em paz. Sempre digo que ser generoso é quase uma forma de egoísmo, por contraditório que pareça. Porque a generosidade volta em dobro. Fazer pelos outros é uma forma de fazer por nós. Se as pessoas percebessem isso a vida seria tão mais fácil!!
    Um beijo grande

  17. Tudo que a gente dá por amor, volta pra gente. Sei disso também. Volta em sono reparador, em alegria, em paz. Sempre digo que ser generoso é quase uma forma de egoísmo, por contraditório que pareça. Porque a generosidade volta em dobro. Fazer pelos outros é uma forma de fazer por nós. Se as pessoas percebessem isso a vida seria tão mais fácil!!
    Um beijo grande

  18. Tudo que a gente dá por amor, volta pra gente. Sei disso também. Volta em sono reparador, em alegria, em paz. Sempre digo que ser generoso é quase uma forma de egoísmo, por contraditório que pareça. Porque a generosidade volta em dobro. Fazer pelos outros é uma forma de fazer por nós. Se as pessoas percebessem isso a vida seria tão mais fácil!!
    Um beijo grande

  19. Siempre es interesante ver el mundo a través de tus palabras …y da por descontado que tendrás un mate burilado de las propias manos de aquel maestro maravilloso…a veces los regalos llegan tarde pero llegan…Felices fiestas.
    Un beso guapisima!

  20. Siempre es interesante ver el mundo a través de tus palabras …y da por descontado que tendrás un mate burilado de las propias manos de aquel maestro maravilloso…a veces los regalos llegan tarde pero llegan…Felices fiestas.
    Un beso guapisima!

  21. Siempre es interesante ver el mundo a través de tus palabras …y da por descontado que tendrás un mate burilado de las propias manos de aquel maestro maravilloso…a veces los regalos llegan tarde pero llegan…Felices fiestas.
    Un beso guapisima!

  22. Sole, te admiro tanto! y doy gracias por ti. Por estar en este mundo. Por dejarnos lecciones. Por tanto amor a la gente. Que el universo te bendiga…

    no sé lo que es una cárcel jamás he estado allí, pero hace tiempo que pienso en ese lugar y no sé por qué…

    un abrazo fuerte…tus fotos me dan unas ganas locas de conocer esos paisajes

  23. Sole, te admiro tanto! y doy gracias por ti. Por estar en este mundo. Por dejarnos lecciones. Por tanto amor a la gente. Que el universo te bendiga…

    no sé lo que es una cárcel jamás he estado allí, pero hace tiempo que pienso en ese lugar y no sé por qué…

    un abrazo fuerte…tus fotos me dan unas ganas locas de conocer esos paisajes

  24. Sole, te admiro tanto! y doy gracias por ti. Por estar en este mundo. Por dejarnos lecciones. Por tanto amor a la gente. Que el universo te bendiga…

    no sé lo que es una cárcel jamás he estado allí, pero hace tiempo que pienso en ese lugar y no sé por qué…

    un abrazo fuerte…tus fotos me dan unas ganas locas de conocer esos paisajes

  25. Elizabeth, que bueno saber de ti, y de tus andanzas.
    Tienes mucha suerte de poder aprender en vivo y en directo de gente que mantiene vivas sus tradiciones y esencias.
    Tu también nos muestras a los demas una mirada muy especial y necesaria.
    Felices Fiestas para ti tmbién.
    Un abrazo enorme

  26. Elizabeth, que bueno saber de ti, y de tus andanzas.
    Tienes mucha suerte de poder aprender en vivo y en directo de gente que mantiene vivas sus tradiciones y esencias.
    Tu también nos muestras a los demas una mirada muy especial y necesaria.
    Felices Fiestas para ti tmbién.
    Un abrazo enorme

  27. Elizabeth, que bueno saber de ti, y de tus andanzas.
    Tienes mucha suerte de poder aprender en vivo y en directo de gente que mantiene vivas sus tradiciones y esencias.
    Tu también nos muestras a los demas una mirada muy especial y necesaria.
    Felices Fiestas para ti tmbién.
    Un abrazo enorme

  28. Charruita, es una suerte desconocer la cárcel, se que hay gente que cree que estan alli porque algo hicieron, pero también hay que ver que hay gente que llegó allí empujados por una sociedad que muchas veces no sabe que hacer con sus problemas y sigue adelante con los que pueden y deja de lado a los que caen.
    No hay nada que admirar,yo la persona mas lejos de ser digna de admiración, solo se trata de aportar algo dentro de lo que uno puede.
    Aunque se agradecen las bendiciones, como decía mi abuela «nunca estan de mas»
    Un beso fuerte reina y cuidate mucho.

  29. Charruita, es una suerte desconocer la cárcel, se que hay gente que cree que estan alli porque algo hicieron, pero también hay que ver que hay gente que llegó allí empujados por una sociedad que muchas veces no sabe que hacer con sus problemas y sigue adelante con los que pueden y deja de lado a los que caen.
    No hay nada que admirar,yo la persona mas lejos de ser digna de admiración, solo se trata de aportar algo dentro de lo que uno puede.
    Aunque se agradecen las bendiciones, como decía mi abuela «nunca estan de mas»
    Un beso fuerte reina y cuidate mucho.

  30. Charruita, es una suerte desconocer la cárcel, se que hay gente que cree que estan alli porque algo hicieron, pero también hay que ver que hay gente que llegó allí empujados por una sociedad que muchas veces no sabe que hacer con sus problemas y sigue adelante con los que pueden y deja de lado a los que caen.
    No hay nada que admirar,yo la persona mas lejos de ser digna de admiración, solo se trata de aportar algo dentro de lo que uno puede.
    Aunque se agradecen las bendiciones, como decía mi abuela «nunca estan de mas»
    Un beso fuerte reina y cuidate mucho.

  31. Sole, como dice Charruita, gracias por dejarnos lecciones, por el amor que profesas a la gente, y por el fantástico trabajo que desempeñas

    Y gracias también por poder disfrutar de las fotos del Pazo de Oca. Son muy bonitas, se nota que las clases de fotografía te sientan muy pero que muy bien

    Un abrazo muy fuerte y sigue así

  32. Sole, como dice Charruita, gracias por dejarnos lecciones, por el amor que profesas a la gente, y por el fantástico trabajo que desempeñas

    Y gracias también por poder disfrutar de las fotos del Pazo de Oca. Son muy bonitas, se nota que las clases de fotografía te sientan muy pero que muy bien

    Un abrazo muy fuerte y sigue así

  33. Sole, como dice Charruita, gracias por dejarnos lecciones, por el amor que profesas a la gente, y por el fantástico trabajo que desempeñas

    Y gracias también por poder disfrutar de las fotos del Pazo de Oca. Son muy bonitas, se nota que las clases de fotografía te sientan muy pero que muy bien

    Un abrazo muy fuerte y sigue así

  34. Sole, de alguna manera nuestras vidas han tenido caminos similares, pertenezco a la confraternidad universal carcelaria, y por muchos años, antes de irme a España, estuve haciendo al misma labor en las carceles de mujeres de Peru.
    Lo que se siente al dar…aun sacrificando nuestras propias necesidades, dar de lo que no se tiene…, es devuelto multiplicado….con creces, y nos da una satisfaccion profunda, que muchas veces nos hace hasta llorar.
    Te doy un abrazo muy fuerte, y no sabes como agradezco a Dios que haya personas como tu.

    Soraya

  35. Sole, de alguna manera nuestras vidas han tenido caminos similares, pertenezco a la confraternidad universal carcelaria, y por muchos años, antes de irme a España, estuve haciendo al misma labor en las carceles de mujeres de Peru.
    Lo que se siente al dar…aun sacrificando nuestras propias necesidades, dar de lo que no se tiene…, es devuelto multiplicado….con creces, y nos da una satisfaccion profunda, que muchas veces nos hace hasta llorar.
    Te doy un abrazo muy fuerte, y no sabes como agradezco a Dios que haya personas como tu.

    Soraya

  36. Sole, de alguna manera nuestras vidas han tenido caminos similares, pertenezco a la confraternidad universal carcelaria, y por muchos años, antes de irme a España, estuve haciendo al misma labor en las carceles de mujeres de Peru.
    Lo que se siente al dar…aun sacrificando nuestras propias necesidades, dar de lo que no se tiene…, es devuelto multiplicado….con creces, y nos da una satisfaccion profunda, que muchas veces nos hace hasta llorar.
    Te doy un abrazo muy fuerte, y no sabes como agradezco a Dios que haya personas como tu.

    Soraya

  37. Al leerte me parece que puede oir las puertas que se abren
    Muchas gracias por lo que acabas de hacer y sé que lo vas a volver hacer para ver otra vez brillar los ojos !!
    te envidio
    aïe, la segunda foto….madre mia !

  38. Al leerte me parece que puede oir las puertas que se abren
    Muchas gracias por lo que acabas de hacer y sé que lo vas a volver hacer para ver otra vez brillar los ojos !!
    te envidio
    aïe, la segunda foto….madre mia !

  39. Al leerte me parece que puede oir las puertas que se abren
    Muchas gracias por lo que acabas de hacer y sé que lo vas a volver hacer para ver otra vez brillar los ojos !!
    te envidio
    aïe, la segunda foto….madre mia !

  40. César, gracias, si me lo dices tu que haces unas fotos estupendas, ya me voy animando…
    La verdad es que estoy muy contenta, todo lo que sea aprender, me encanta. No se si viste, pero a la derecha del blog tengo un imagelog,»Mis ojos por el mundo», pero estoy pensando hacer uno, bien hecho ya que alli, amén de que hay fotos desde la Nikon Coolpix a la Lumix, el tamaño y la calidad de las fotos que puedes subir, frustra un poco.
    Un beso para Chus y otro para ti

  41. César, gracias, si me lo dices tu que haces unas fotos estupendas, ya me voy animando…
    La verdad es que estoy muy contenta, todo lo que sea aprender, me encanta. No se si viste, pero a la derecha del blog tengo un imagelog,»Mis ojos por el mundo», pero estoy pensando hacer uno, bien hecho ya que alli, amén de que hay fotos desde la Nikon Coolpix a la Lumix, el tamaño y la calidad de las fotos que puedes subir, frustra un poco.
    Un beso para Chus y otro para ti

  42. César, gracias, si me lo dices tu que haces unas fotos estupendas, ya me voy animando…
    La verdad es que estoy muy contenta, todo lo que sea aprender, me encanta. No se si viste, pero a la derecha del blog tengo un imagelog,»Mis ojos por el mundo», pero estoy pensando hacer uno, bien hecho ya que alli, amén de que hay fotos desde la Nikon Coolpix a la Lumix, el tamaño y la calidad de las fotos que puedes subir, frustra un poco.
    Un beso para Chus y otro para ti

  43. Soraya, amiga, pues tiraré de tu experiencia de vez en cuando, ya que por mas que yo ya tengo ido a actuar a cárceles, esta vez será un proyecto mas complejo.
    Un abrazo grande

  44. Soraya, amiga, pues tiraré de tu experiencia de vez en cuando, ya que por mas que yo ya tengo ido a actuar a cárceles, esta vez será un proyecto mas complejo.
    Un abrazo grande

  45. Soraya, amiga, pues tiraré de tu experiencia de vez en cuando, ya que por mas que yo ya tengo ido a actuar a cárceles, esta vez será un proyecto mas complejo.
    Un abrazo grande

  46. Marica,moitas grazas, a experiencia dunha muller coma ti, pode ser de moita utilidade e exemplo para estas nais. A ver que se pode facer. Grazas pola oferta, tereina en conta. De feito, acordeime de ti ao pasar pola estrada, tiñamos que haber convinado un encontro. Para a próxima. Un bico

  47. Marica,moitas grazas, a experiencia dunha muller coma ti, pode ser de moita utilidade e exemplo para estas nais. A ver que se pode facer. Grazas pola oferta, tereina en conta. De feito, acordeime de ti ao pasar pola estrada, tiñamos que haber convinado un encontro. Para a próxima. Un bico

  48. Marica,moitas grazas, a experiencia dunha muller coma ti, pode ser de moita utilidade e exemplo para estas nais. A ver que se pode facer. Grazas pola oferta, tereina en conta. De feito, acordeime de ti ao pasar pola estrada, tiñamos que haber convinado un encontro. Para a próxima. Un bico

  49. Siempre me he preguntado qué se sentía al sentir el ruido de las puertas al cerrarse y abrirse en una cárcel. Leyéndote lo he comprendido. Me he quedado sin palabras. Solo felicitarte por las fotos que demuestran una vez más la diferencia entre ser actor y ser artista. Y eso es lo que eres tú: una artista, una gran artista

  50. Siempre me he preguntado qué se sentía al sentir el ruido de las puertas al cerrarse y abrirse en una cárcel. Leyéndote lo he comprendido. Me he quedado sin palabras. Solo felicitarte por las fotos que demuestran una vez más la diferencia entre ser actor y ser artista. Y eso es lo que eres tú: una artista, una gran artista

  51. Siempre me he preguntado qué se sentía al sentir el ruido de las puertas al cerrarse y abrirse en una cárcel. Leyéndote lo he comprendido. Me he quedado sin palabras. Solo felicitarte por las fotos que demuestran una vez más la diferencia entre ser actor y ser artista. Y eso es lo que eres tú: una artista, una gran artista

  52. Bettina, que nunca tengas que oir ese ruido. Es una losa que cae en el alma, te lo aseguro.

    Y por lo demas eres una exagerá, voy aprendiendo, y Galicia es tan bella que es facil encontrar rincones, aunque me ha dicho la profesora, y ello me llena de gustirrinin, que tengo «ojo». Asi que me ha mandado hacer retrato y blanco y negro, nada de paisajes. A ver que sale

    Un beso

  53. Bettina, que nunca tengas que oir ese ruido. Es una losa que cae en el alma, te lo aseguro.

    Y por lo demas eres una exagerá, voy aprendiendo, y Galicia es tan bella que es facil encontrar rincones, aunque me ha dicho la profesora, y ello me llena de gustirrinin, que tengo «ojo». Asi que me ha mandado hacer retrato y blanco y negro, nada de paisajes. A ver que sale

    Un beso

  54. Bettina, que nunca tengas que oir ese ruido. Es una losa que cae en el alma, te lo aseguro.

    Y por lo demas eres una exagerá, voy aprendiendo, y Galicia es tan bella que es facil encontrar rincones, aunque me ha dicho la profesora, y ello me llena de gustirrinin, que tengo «ojo». Asi que me ha mandado hacer retrato y blanco y negro, nada de paisajes. A ver que sale

    Un beso

  55. Hola,Soledad , buscando recetas de polvorones encontre tu pagina, soy de Paysandu y quiero desearte muchisima suerte mas de la que tienes .Recuerdo muy bien cuando la cuentacuentos preparaba las fiestas de fin de año, para la escuela 94 donde mis dos hijos asistieron. ¡que manera de preparar los trajes!.Hasta el dia de hoy mis hijos se rien cuando miran las fotos disfrazados de arbol,caracol o de duende , eran unos cuentos fantasticos!!! adaptados por ti , para los chicos . Mil gracias por esos recuerdos tan bonitos.Felicidades!!!.Feliz 2009.Hay casi me olvido tu hija es mejor que tu jaja, una exelente comediante este año disfrutamos mucho sus monologos en la tele.

  56. Hola,Soledad , buscando recetas de polvorones encontre tu pagina, soy de Paysandu y quiero desearte muchisima suerte mas de la que tienes .Recuerdo muy bien cuando la cuentacuentos preparaba las fiestas de fin de año, para la escuela 94 donde mis dos hijos asistieron. ¡que manera de preparar los trajes!.Hasta el dia de hoy mis hijos se rien cuando miran las fotos disfrazados de arbol,caracol o de duende , eran unos cuentos fantasticos!!! adaptados por ti , para los chicos . Mil gracias por esos recuerdos tan bonitos.Felicidades!!!.Feliz 2009.Hay casi me olvido tu hija es mejor que tu jaja, una exelente comediante este año disfrutamos mucho sus monologos en la tele.

  57. Hola,Soledad , buscando recetas de polvorones encontre tu pagina, soy de Paysandu y quiero desearte muchisima suerte mas de la que tienes .Recuerdo muy bien cuando la cuentacuentos preparaba las fiestas de fin de año, para la escuela 94 donde mis dos hijos asistieron. ¡que manera de preparar los trajes!.Hasta el dia de hoy mis hijos se rien cuando miran las fotos disfrazados de arbol,caracol o de duende , eran unos cuentos fantasticos!!! adaptados por ti , para los chicos . Mil gracias por esos recuerdos tan bonitos.Felicidades!!!.Feliz 2009.Hay casi me olvido tu hija es mejor que tu jaja, una exelente comediante este año disfrutamos mucho sus monologos en la tele.

Responder a Sole Cancelar la respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *